Elke ouder zou een gemeenschappelijke taal moeten kunnen vinden met hun kind. Vertrouwen en correcte communicatie zullen helpen om de problemen en angsten van het kind te begrijpen en hem enkele moeilijkheden uit te leggen die zich voordoen in relaties tussen mensen, ouders, vrienden.
De mening dat de baby na het bereiken van een bepaalde leeftijd niet in familieproblemen of geheimen moet duiken, en ook dat hij, als hij opgroeit, alles zal begrijpen, is een misvatting. Meestal treedt de tegenovergestelde reactie op wanneer kinderen een van de ouders de schuld geven van veel problemen, en erger nog, wanneer ze de schuld op zichzelf afschuiven. Zo ontstaan er veel complexen en psychische problemen.
De eerste stap naar begrip met uw kind is om interesse te tonen in zijn zaken, studies, interesses en andere belangrijke dingen. Het is vooral de moeite waard om de reactie op gedrag en woorden die onbewust worden gesproken, bijvoorbeeld tijdens een ruzie tussen een man en een vrouw, te overwegen. Kinderen begrijpen het verschil niet tussen een emotionele uitbarsting en alleen een gesproken zin. Alles wat volwassenen zeggen, en vooral ouders, wordt door het kind 'opgenomen' en heroverwogen. Veel kinderen zijn bang om in de steek gelaten te worden, ze geven zichzelf de schuld van een slechte relatie met hun ouders, het is moeilijk om te ervaren wanneer ze slechte cijfers halen of als er iets kapot gaat door hun schuld.
Als het kind rustig is, zonder negatieve emoties, het belang van de situatie, de waarde van een gebroken ding of verkeerd gedrag uitlegt, zal de houding van het kind meer vertrouwen hebben, zal de angst verdwijnen. Na verloop van tijd zal dit gedrag natuurlijk zijn. In een moeilijke situatie trekt de baby zich niet in zichzelf terug, maar komt hij bij mama of papa voor advies.
Intimideer een kind niet om zijn gedrag te manipuleren. Wanneer hem wordt verteld over slechte mensen of vreselijke kabouters die hem zullen komen halen als hij zich slecht gedraagt, dan is niet bekend waartoe die angst kan uitgroeien.
Het kind moet zich een deel van het gezin voelen, en geen verschoppeling en onwaardig. Je kunt beginnen met vragen te stellen over het kiezen van kleding of persoonlijke spullen, maar ook om zijn mening te vragen over reparaties in de kinderkamer of het kiezen van een plek om te lopen. Natuurlijk is de mening van kinderen niet altijd rationeel en correct, maar je kunt het met hen eens zijn of de kenmerken van gedrag duidelijk uitleggen.
Elk kind is een persoon die niet uit eigen vrije wil is geboren. Hij is niet verplicht om te doen wat zijn familieleden willen dat hij doet. Maar bij elke baby moet een innerlijke impuls zich manifesteren, die verantwoordelijk is voor het helpen van ouders, voor hen zorgen en hun omgeving respecteren. Dit is alleen mogelijk met de juiste opvoeding van de nodige waarden bij hun kinderen.
