Elk jaar worden in Rusland 10.000 kinderen achtergelaten. Tegenwoordig loopt het aantal kinderen dat wordt achtergelaten in weeshuizen in de honderdduizenden. Maar sommigen van hen hebben in de ware zin van het woord geluk en komen terecht in pleeggezinnen. En het lijkt alleen maar dat alles voor hen onbewolkt wordt. In feite hebben pleeggezinnen veel problemen. En de manier waarop ze ermee omgaan, beïnvloedt het hele toekomstige leven van het kind in dit gezin.
Een pleegkind is een grote verantwoordelijkheid. Hij is tenslotte verre van een engel met roze wangen die prettig is om in te knijpen en te koesteren. In feite voelt een verlaten baby al vanaf de eerste dagen alsof het niet nodig is. Niemand pakt hem op, wiegt hem zachtjes of geeft hem borstvoeding. En zo'n verwonding blijft hem zijn leven lang bij, zelfs als hij in slechts een maand werd geadopteerd.
De belangrijkste problemen waarmee adoptiegezinnen worden geconfronteerd, zoals ervaren adoptieouders zeggen, houden verband met psychologie. Bovendien zowel voor kinderen als voor ouders. Wanneer een moeder gedurende 9 maanden zelfstandig een baby draagt en vervolgens alle pijnen van de bevalling doormaakt, op haar natuurlijke niveau, worden de processen van liefde en zorg, die gewoonlijk het moederinstinct worden genoemd, geactiveerd.
Bij adoptiekinderen gaat dit proces voorbij, waardoor affectie en warme gevoelens in jezelf moeten worden ontwikkeld door een wilsinspanning voor een bepaalde tijd. Er zijn niet zo veel adoptieouders die op slag doordrongen zijn van onvoorwaardelijke liefde voor de geadopteerde baby.
Het eerste gevoel dat iemand tot adoptie dwingt, is natuurlijk medelijden. Je hoeft je tenslotte alleen maar voor te stellen dat een kleine man (en het hoeft geen baby te zijn) alleen lijdt in een staatsinrichting, want zijn hart barst al van pijn en wanhoop. En dan zou nauwgezet en hard werken moeten volgen. Daarom moeten potentiële pleegouders naar een speciale school, waar ze een aantal processen worden uitgelegd, opties voor interactie met een kind worden aangeleerd en veel andere nuttige en waardevolle informatie krijgen.
Geadopteerde kinderen maken niet altijd direct contact. Op een nieuwe plek kijken ze om zich heen, dan beginnen verschillende crises. Ze moeten tenslotte, net als huiskinderen, het besef doormaken dat er grenzen zijn, kaders, ze moeten leren hoe ze op de juiste manier met de samenleving kunnen omgaan. Bovendien staan kinderen die ooit verraad hebben meegemaakt niet meer zo open voor de wereld. Er is veel genegenheid, zorg en werk voor nodig om hun hart te laten ontdooien en opwarmen.
En het komt vaak voor dat de adoptieouders het niet aankunnen en de baby terugbrengen naar het weeshuis. Maar zo'n daad is nog erger dan die van de biologische ouders. Het kind wordt immers voor de tweede keer verraden op het moment dat hij pas het vertrouwen in mensen heeft weten te herstellen.
Een ander probleem waarmee adoptieouders worden geconfronteerd, is de gezondheid van het kind. De meeste kinderen in weeshuizen hebben een hele reeks diagnoses. En dit is vooral te wijten aan het feit dat ze niet werden behandeld zoals moeders. Daarom heeft het gezin in het begin vaak te maken met diagnoses van "ontwikkelingsachterstand", "onvoldoende spraak", "hyperactiviteit" en zelfs "idiotie", die worden toegeschreven aan vrij gezonde kinderen. Het is geen geheim dat kinderen na een jaar in een gezin te hebben gewoond, drastisch veranderen en dat de meeste diagnoses van hen worden verwijderd. Er zijn gevallen waarin baby's met een oordeel over hersenverlamming, thuiskomen, volledig van bewegingsproblemen afkomen en zelfs dansers werden.
Vanzelfsprekend kan men onder de problemen die een pleeggezin heeft, ook de financiën noemen. Geld voor correctie, extra lessen om bepaalde functies van het kind te herstellen, voor training, etc. ernstig tekortschiet. De staat heeft de hoogte van de uitkeringen bepaald, maar die zijn zo klein en belachelijk dat het moeilijk is om ze zelfs maar hulp te noemen. Daarom moet een gezin dat besluit een baby te nemen van tevoren bedenken wat ze kunnen verwachten en waar ze geld voor zullen nemen.
Het belangrijkste dat een pleeggezin nodig heeft, is liefde en geduld. Het zal heel moeilijk zijn zonder deze twee gevoelens. Je moet immers veel doorstaan, om te weerstaan en stand te houden. Dankbaarheid hiervoor zal van onschatbare waarde zijn - oprechte liefde en geluk van een volwassen kind.
